Πήλινο προσωπεῖο Διονύσου
Ὁ χωματόδρομος πρὸς Μαρμαρίτσα – Σύναξη ὁδηγεῖ πρῶτα στὸ Ἱερό τοῦ Διονύσου (4,4 χλμ ἀπὸ Μαρώνεια). Ἐκεῖ βρίσκονται τὰ θεμέλια ἑνὸς μεγάλου κτιρίου μὲ πρόδομο καὶ σηκό, ὅπου ὑπῆρχε ἐστία ἢ βάση λατρευτικοῦ ἀγάλματος.
Γύρω ἀπὸ τὸν ναὸ ἀποκαλύπτονται κτίσματα ποὺ ἀνήκουν, πιθανόν, στὸ συγκρότημα τοῦ Ἱεροῦ. Στὸ μεγάλο κτίριο τοῦ Ἱεροῦ βρέθηκε τὸ πήλινο προσωπεῖο τοῦ Διονύσου, ποὺ ἐκτίθεται στὸ Μουσεῖο τῆς Κομοτηνῆς. Τὸ Ἱερό χρονολογεῖται ἀπὸ τὸν 4ο αἰ. π.Χ. (Πληροφορίες ἀπὸ http://art-hellas.blogspot.gr/ )
«[…]…Στον ελληνικό χώρο γνωρίζουμε ότι ο Διόνυσος είναι συνυφασμένος με το προσωπείο. Οι πιστοί του, σε οργανωμένες ομάδες, τους θιάσους, ντύνονταν με προβιές ζώων και άλειφαν το πρόσωπό τους με τρυγία, το κατακάθι του κρασιού, ώστε να μην αναγνωρίζονται. Μέσω της μεταμφίεσης και του προσωπείου, που τους εξασφάλιζε την ανωνυμία, μετατοπίζονταν σε έναν άλλο κόσμο επιθετικό και άσεμνο. Μιλούμε δηλαδή για προσωπεία κωμικά και για γιορτές συνυφασμένες με τη χαρά, το κρασί, το γλέντι, τον έρωτα. Όλα αυτά με μια πρώτη ανάγνωση. Γιατί ο Διόνυσος, θεός δημοφιλέστατος και παλαιότατος, δεν είναι μόνο ο θεός της ζωής αλλά και θεός του θανάτου, με μιαν ιδιότυπη αθανασία –ενιαύσιος θάνατος και ανάσταση– υπακούοντας στην κυκλική αντίληψη του χρόνου. Και αν οι ίδιοι οι θεοί αποστρέφουν το πρόσωπό τους από τον θάνατο, ή συμμετέχουν σε αυτόν με μια τους πλευρά (χθόνιος Ζευς, Δήμητρα, Κόρη) ή μένουν μόνιμα εκεί (Πλούτων), ο Διόνυσος κυκλοφορεί συνδέοντας τον επιχθόνιο με τον υποχθόνιο χώρο, διαβαίνει τα σύνορα που σταματούν τους άλλους θεούς και στον Όλυμπο είναι μάλλον φιλοξενούμενος και ανεβαίνει περιστασιακά. Ο Διόνυσος είναι το έτερον των Ολυμπίων με ιδιόρρυθμη θέση στον Όλυμπο. Xθόνιος είναι και ο χαρακτήρας των διονυσιακών γιορτών, ο οποίος κρύβεται πίσω από το πανηγύρι της χαράς…[…]». (Όψεις του προσωπείου, Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας © Δήμητρα Μήττα –> http://www.komvos.edu.gr/masks/masks3.html )
Σύντομευμένος σύνδεσμος -shortlink- ἄρθρου: http://wp.me/p4otm4-g6
ΘΡΑΚΗ 